Project Suncatcher: Geniale innovatie of ruimteromantiek met blinde vlekken?
Afbeelding: Google
De voorbije weken kondigde Google een van zijn meest ambitieuze ideeën in jaren aan: Project Suncatcher. Het plan? AI-datacenters niet langer op aarde bouwen, maar… in de ruimte. Satellieten die draaien in Low Earth Orbit (LEO) , uitgerust met zonne-energie en AI-chips, zouden continu rekenkracht leveren zonder de beperkingen van landgebruik, waterverbruik of grillige elektriciteitsnetten.
Ik ben altijd kritisch als ik iets lees van de hyperscalers, maar toch: ik hou van dit soort gekke ideeën. Remember wanneer Microsoft een datacenter in de zee verstopte?
Zulke ideeën verruimen het denkkader. Think outside the box enzovoort…
Sommige gekke ideeën tonen wat mogelijk wordt als technologie, ambitie en verbeelding elkaar vinden.
Waarom dit briljant is (ok, misschien is “briljant” een te groot woord)
Want zulke “gekke ideeën” heb ik ook na het drinken van enkele glazen wijn…
Het concept begrijpt één cruciaal punt: als AI exponentieel blijft groeien (en dat is zeker zo de komende jaren), dan raken we op aarde al snel aan fysieke grenzen:
Data- en energiehonger nemen jaar op jaar toe.
Energygrids kreunen.
Beschikbaar land voor hyperscale datacenters wordt schaars. Kijk maar naar de discussies over Google datacenter in Farciennes…
Watergebruik voor koeling wordt steeds problematischer.
De zon in de ruimte biedt theoretisch een bijna onuitputtelijke bron van energie. Geen wolken, geen nacht, geen transmissieverlies. In die zin is Project Suncatcher een radicaal andere manier om naar AI-infrastructuur te kijken.
Maar… de ESG-realiteit is minder romantisch
Dat zo’n project technologisch fascinerend is, staat buiten kijf.
Maar duurzaam? Dat is een andere discussie. Let’s goooo!
1. Wat met de gigantische Scope 3-voetafdruk van raketlanceringen?
Een constellatie van tientallen of honderden satellieten vraagt een enorme launch-capaciteit. De emissies van zware raketten — inclusief black carbon in de stratosfeer — zijn vandaag allesbehalve triviaal. Nog maar te zwijgen over de productie van al die raketten én datacentermateriaal zelf.
2. Hoe ga je om met onderhoud, slijtage en herstellingen?
Op aarde vervang je een defecte chip in 1 - 2 - 3. In de ruimte kun je niet even een technieker langssturen.
Wat doe je met:
defecte TPU-boards,
degradatie van zonnepanelen,
micro meteorietschade,
versleten optische verbindingen?
Je kan satellieten niet blijven weggooien zodra ze haperen. Dat is ecologisch én economisch nonsens. E-waste in de ruimte: dat is dan weer niet nieuw…
3. Wat met ruimtepuin en veiligheidsrisico’s?
LEO wordt drukker en chaotischer. Een cluster van AI-satellieten die dicht bij elkaar vliegen om terabits aan data uit te wisselen, betekent:
verhoogd botsingsrisico,
potentieel nieuwe debris,
een domino-effect à la Kesslersyndroom.
Dat laatste zou een planetaire duurzaamheidscrisis op zich kunnen zijn.
Wat is het Kesslersyndroom? Zie deze video ook even:
Kessler syndroom
4. Governance: wie controleert een AI-datacenter in de ruimte?
Regulering, aansprakelijkheid en transparantie zijn nu al moeilijk op aarde. In de ruimte wordt dat tien keer complexer. Is diegene die het in de lucht schiet aansprakelijk? Diegene die het meest geïnvesteerd heeft? De slimste? Moeilijk te bepalen dus…
Vooruitdenken is nodig — blind optimisme helpt niemand
Ik bewonder de technische creativiteit achter Project Suncatcher. Het toont de drang van onze tijd om steeds groter en verder te denken. Maar als we écht duurzaam willen innoveren, dan moeten we ook de minder sexy kant van het verhaal meenemen.
Innovatie zonder ESG-realisme is geen vooruitgang, maar uitstel van problemen.
Conclusie
Project Suncatcher is een prachtig voorbeeld van visionaire technologie.
Maar het is tegelijk een case study die toont hoe snel een “fantastisch idee” kan botsen met duurzaamheid, verantwoordelijkheid en praktische realiseerbaarheid.
Tim Sterckx